از چشمه ساری جوشان که از تشنه کامان به دور مانده؛ 
از شمشیر آخته‏ی یزدان که از نبود یاران در نیام خفته؛ 
از آن دست نیرومند خدایی که در آستین فرو رفته؛ 
از آن سمبل قطره‏های نقره فام اشک که از خشیت خدا فرو ریخته؛
از آن حماسه‏ی همیشه جاوید خون شهیدان کربلا، خدنگ در مشت مانده. 
آری، سخن از غیبت امام زمان علیه‏السلام است؛ از بزرگ مظلوم دوران؛ آن که یادش از خاطره‏ها فراموش شده است... 
  
همو که اگر کسی مهربانی‏های او را ببیند و قطره‏ای از زلال محبتش بچشد، دیگر فراموشش نخواهد کرد. 
همو که هر کسی به او پیوست از اغیار برید و سعادت دو دنیا را در کوی محبت او دید.
همو که مؤمنان را انیس و رفیق و شفیق است.
به راستی، چرا کسی که پدرش را، برادرش را، دوست مشفق و دلسوزش را از یاد نمی‏برد، امام زمانش را به فراموشی می سپارد؟!
مگر حق کدامین پدر افزون‏تر از حقوق امام زمان علیه‏السلام است؟! کدام برادر مهربان‏تر از اوست؟ دلسوزی چه دوستی بیشتر از دلسوزی‏ها و محبت‏های اوست؟
خود او خطاب به شیعیانش می فرماید: 
«انا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم».
ما در مراعات حال شما کوتاهی نمی‏کنیم و یادتان را از خاطر نمی‏بریم. 
وقتی او - که ذخیره‏ی همه‏ی هستی - ثمره‏ی همه‏ی رسالت‏ها، منبع همه‏ی کمالات، سرچشمه‏ی همه‏ی خیرات و جلوگاه همه‏ی نیکویی‏ها و زیبایی‏هاست - هیچ‏گاه یاد ما را از خاطر نمی‏برد و در رعایت احوالمان هرگز کوتاهی نمی‏کند، آیا رواست فراموشی ما نسبت به آن امام مهربان یا از وفاست غفلت از آن جان جهان؟! 
 

 
هم او می‏فرماید: 
«... و لو لا ذلک لنزل بکم اللأواء و اصطلمکم الأعداء».

... اگر چنین نبود، بلاهای سخت بر شما فرود می‏آمد و دشمنان، شما را نابود می‏کردند. 
آری، این او بود که به یاد ما بود و برایمان دعا کرد و در فتنه‏های بنیان‏سوز دوره‏ی غیبت، عنایت خویش را از ما دریغ نداشت، و همو بود که پایه‏ی استمرار حیات معنوی و تاریخی شیعه بود و هست و حقا جفاست که حقوق آن بزرگوار را - چنان که باید - ندانیم و دفتر معرفتش را - چنان که شاید - نخوانیم. 
اکنون... ای منتظر!
کمی تأمل کن و در اوج مقام معنوی امام زمانت بیندیش که او کیست و بزرگی کارش در چه حد است؟ 
گر چه حضرات معصومین سلام الله علیهم اجمعین همه یک نورند و یک حقیقت و دارای یک سنخ ولایت - که فرموده‏اند «کلهم نور واحد» - وجود اقدس حضرت صاحب‏الزمان ارواحنا فداه دارای امتیازاتی است و برنامه‏ی آن بزرگوار را ویژگی‏هایی است که باعث شده چشم امید همه، حتی پیامبران و ائمه‏ی هدی علیهم‏السلام به او دوخته شود و اهمیت ظهورش به قدری است که پیوسته دودمان امامت و ولایت، در گفتار و رفتارشان، از آن حضرت به بزرگی یاد کرده و همگان را به عظمت او توجه داده‏اند؛ تو گویی چشمان در هاله‏ی غم فرو رفته‏ی همه‏ی انبیا و اوصیا چشم  
 
به راه روز قیام و آمدن اوست. 
خون همیشه جوشان حلقوم حسین علیه‏السلام، به هنگام فجر، نام مهدی را بر صفحه‏ی افق نقش می‏زند و رنگ سرخ شفق در صفحه‏ی هر غروب، سرخی دل عرش نشینان را باز می‏خواند. 
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به اوج قله‏ی دانش آن امام قائم علیه‏السلام، اشارت می‏فرماید: 
«ألا انه وارث کل علم و المحیط به».
آگاه باشید که (او مهدی علیه‏السلام) وارث هر دانش و در برگیرنده‏ی آن است.
مولای همه‏ی خوبان، امام علی علیه‏السلام از او به عنوان پناه دهنده‏ترین و آگاه‏ترین انسان‏ها یاد می‏کند: 
«أوسعکم کهفا و أکثرکم علما».او پناه‏دارترین شماست و عالم‏ترینتان. 
آن‏گاه با شیدایی و شیفتگی از شوق دیدارش آه می‏کشد و لقایش را انتظار می‏برد، «آه! آه!... شوقا الی رؤیته». 
بانوی هستی، فاطمه‏ی زهرا علیهاالسلام در لحظه‏های آخر عمر شریف پیامبر، با مژده‏ی «منا مهدی هذه الأمة»   تسلی می‏یابد. 

به امید روزی که چشمانمان به جمال دلربای آن یوسف سفر کرده روشن شود و آغوش پر مهرش پناه دلمان گردد.

عیدتان مبارک